Menu
Harriët en ik spreken af bij haar atelier, achterom bij een andere vrouw thuis. Ze heeft haar tuinbroek aan en terwijl we kletsen gaat ze aan de slag. Ik vind het zo leuk om de veelzijdigheid in haar werk te zien, dat ik zelf helemaal zin krijg om aan het werk te gaan. Na het bezoekje aan het atelier rijden we door naar haar huis. Vanbuiten lijkt het gewoon een huis, maar wanneer je de drempel overstapt, voel je gelijk de warmte en kom je op een plek vol herinneringen. Een voorbeeld van een persoonlijk en tijdloos interieur, dat echt iets vertelt over de bewoners. Het is echt van Harriët en haar gezin. Het ademt creativiteit. Heerlijk.
Harriët vertelt me: “Van jongs af aan ben ik al creatief. Ik vond het heerlijk om te tekenen en dan vooral van die kijkdozen met interieurs erin. Toen ik op mijn elfde een kleine naaimachine kreeg, begon ik met het zelf maken van kleding. Dat had ik niet van een vreemde. Mijn moeder naaide altijd al en maakte zelf onze kleding. Ze was altijd bezig met creativiteit: poppen maken, naaien en breien. Rond mijn elfde is die liefde begonnen voor het kleermaken. Op mijn zestiende kreeg ik een echte, tweedehandse, naaimachine, en diezelfde heb ik nog steeds. Hij komt uit 1975, net als ik.”
“Ik wist eigenlijk wel wat ik wilde: mode en kleding studeren in Groningen. Maar na die opleiding was ik een beetje zoekend naar wat ik leuk vond, tot ik ontdekte dat twee kleermakers van mijn oude stagebedrijf ook mensen gingen opleiden. De oudere kleermakers, toen al ver in de zestig, leerden mij in twee jaar de kneepjes van het kleermakersvak. Jaren werkte ik als kleermaker, maar na vijftien wilde ik iets anders. Toevallig kwam ik iemand tegen op een concert en stelde ze voor dat ik misschien ook kon lesgeven. Het vak doorgeven hoe jij het hebt geleerd is natuurlijk super. Ik kon er mijn eigen draai aan geven en vond het heerlijk. Na een burn-out raakte ik eruit, tot iemand opmerkte: maar je bent altijd in je huis bezig. Waarom doe je daar niet eens mee? Het verbaasde me dat ik daar zelf niet opgekomen was.”
“Vanaf dat ik op mezelf woon verzamel ik al spullen en heb ik een liefde voor brocante en oude meuk, kringlopen en brocantewinkels. De spullen die in huis staan heb ik in de afgelopen jaren verzameld. Oude potten en kruikjes, bandjes en kantjes. Spullen met een geschiedenis. Thuis is het een mix van het Franse brocante en de Engelse cottage stijl. Maar dan ook met het behang van nu, bijvoorbeeld van Morris en co. Al het oude kun je namelijk heel goed samenbrengen met dingen van nu.
In mijn huis staat ook een nieuwe lamp die ik samen maakte met Shanon van June-20. Shanon heeft een stof beschilderd en daar heb ik een lampenkap van genaaid. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik zou het heel leuk vinden als ik een soort atelier zou hebben waar ik alles zou kunnen doen wat ik leuk vind. Het ontwerpen van interieur, het maken van de lampen, of het naaien van kleding, lampen of kussens.
Een gevoel dat je krijgt als je ergens binnenkomt vind ik heel belangrijk. Dat je je veilig voelt met je eigen spullen om je heen. Een bepaalde warmte. Dat gevoel heb ik wanneer ik bij mijn moeder kom. Ik ben niet grootgebracht in dat huis en heb daar ook niet gewoond. Maar de spulletjes die zij heeft zijn nog allemaal van vroeger. Ik ben daar direct thuis. Je schopt bij wijze van spreken je schoenen uit en gaat op de bank liggen. De koffie en thee staat klaar en er is altijd iets lekkers.”
“We wonen inmiddels achttien jaar in dit huis. Ik weet nog dat we er gingen kijken. Op Funda was namelijk niks van de binnenkant te zien, dus we hadden niet echt een idee. Er lag een rode kroegvloer in, die overigens inmiddels wit is. We zijn allebei kroegtijgers, dus we waren opslag verliefd. En daarnaast was ik dol op de gebroken witte, brocante-achtige keuken. We hebben geschilderd en konden er zo in.
Ik heb nog ideeën zat: om aan de voorkant aan te bouwen, een nieuwe vloer erin of achter een stukje uit de bouwen. Maar of dat er ooit komt weet ik niet. Wel verandert er regelmatig iets in het interieur. Om de twee, drie jaar schilder ik wel weer een andere kleur op de muur. Ik ben best impulsief. Als ik een andere kleur wil ga ik morgen naar de verfwinkel en schilder ik de muur. Dan komt mijn man thuis en denkt ie: oh oké. Die vindt het gelukkig allemaal wel prima, zolang hij zijn hoekje op de bank maar heeft.
We hebben geen standaard huis. Sommige mensen vragen zelfs wel eens of het een winkel is wanneer ze binnenkomen. Ik denk er niet over na, het ontstaat gewoon. Het zijn allemaal verzamelingen van de afgelopen jaren. Ik kan niet naar de kringloop zonder iets te kopen. Dus ik mag van mezelf even niet meer gaan. Ontspullen zou ik niet kunnen, Marie Kondō komt er bij mij niet in.”
“En die inspiratie? Die haal ik overal vandaan. Bijvoorbeeld van series. Om ongeveer half 3 kak ik altijd even helemaal in. Dan ga ik met wat lekkers en thee op de bank zitten en televisiekijken. Ik kijk vooral naar kostuumdrama’s en series uit de jaren ’80. Wat ik mooi vind aan de series is de entourage. Ik kijk naar het interieur en de kleding en daar haal ik heel veel inspiratie uit. Behangetjes, kleurencombinaties van toen en meubels. Dat vind ik supercool. Zo ben ik ook op de kleuren op de muur gekomen achter de tafel.
Ik vier graag het leven met mijn vrienden, familie, iedereen die mij een warm hart toedraagt. Samen aan een tafel met veel kleine hapjes. Ik sta erom bekend dat ik zelfs een blokje kaas nog in vieren snijdt, of een zilveruitje door de helft. Met veel lekkere wijntjes en drankjes. Ik ben echt bourgondisch. We hebben verschillende vriendengroepen, waar we heerlijk mee dansen en mee luisteren naar harde muziek. We hebben veel liefde voor elkaar. Na een feestje ruimen we trouwens ‘s avonds nooit wat op. Dan kom ik ’s ochtends beneden in de rotzooi en denk ik: wat hebben we toch een heerlijke avond gehad.”
TEKST RACHEL VIETH | FOTOGRAFIE BEATE VIETH
