Menu
Het is een zonnige zaterdagmorgen wanneer we in de auto stappen richting de provincie in het uiterste stukje van ons land. Zeeland. Een plek waarvan ik al een glimlach krijg op mijn gezicht als ik eraan denk. Zeeuws-Vlaanderen voelt als thuiskomen, doordat we er vele jaren mooie herinneringen hebben verzameld.
De rit van bijna 4 uur vliegt zo voorbij. We kletsen, zingen mee met Nick en Simon en drinken koffie bij Scheiwijk. Je zult het misschien niet geloven, maar tegenwoordig zijn er ook hippe (en schone) tankstations te vinden langs de snelweg. Waar een 60-jarige man zelfs voor Beate een cappuccino met havermelk kan maken. De zon schijnt, langs de snelweg staan gele korenbloemen en we hebben een leuke bestemming. Het is een fijne dag.
Na een paar uurtjes komen we aan in Groede. Daar ligt namelijk Veldzicht Groede. De plek waar we het weekend gaan overnachten. Wanneer we het pad oprijden worden we enthousiast begroet door Sacha en Roger, de eigenaren van de plek. Gastvrij bieden ze ons een cappuccino aan (daar zeggen we natuurlijk nooit ‘nee’ tegen als koffieliefhebbers) en kletsen we samen met uitzicht op de tuin. En wat voor een tuin.
Wanneer we aankomen voelen we het eigenlijk al meteen: we willen we nooit meer weg. Dit is een droomplek. Een erf met verschillende huisjes met uitzicht op de polders, een gezellige tuin en een kookschuur. We kregen meteen een beetje een ‘Soof-gevoel’ (moet je de film natuurlijk wel kennen ;-)). Wie wil dat nou niet? Een plek waar je kunt koken voor je gasten en waar iedereen gezellig zit te eten aan een lange tafel.
Het huisje is van binnen al net zo gezellig als dat we bij de buitenkant deden vermoeden. Een bank met kussens, een prachtig wandkleed, rieten stoelen, lampjes, verse bloemen en een geweldig uitzicht vanuit de woonkamer en keuken. We voelen ons er meteen thuis. Beate gaat gelijk aan de slag met haar camera en ik installeer me met mijn laptop aan de tafel voor het huisje. Je hebt als ware je eigen terras en deelt de grote tuin samen met je buren, je krijgt er eigenlijk een beetje een campinggevoel van.
Voor ons is de omgeving natuurlijk niet onbekend. Aan het einde van de middag vertrekken we op de fiets richting het strand. Helaas zit onze favoriete strandtent Loods Tien dicht, dus fietsen we langs de kust op zoek naar een andere plek waar we een frietje kunnen scoren. Of eigenlijk: waar ik een frietje kan scoren, Beate zit namelijk gezond aan een salade. Het verschil tussen ons wordt weer pijnlijk duidelijk. In de laatste zonnestralen genieten we van het eten en het geluid van de golven. Dat wil je toch gewoon elke dag (eten op het strand hè, niet de frietjes ;-))
Speciaal voor dit weekend hebben Roger en Sacha hun vrienden uitgenodigd. Een gezellige familie uit Brabant. Samen gaan ze genieten van het diner van Roger, in de kookschuur. En het leuke is: wij mogen ook aanschuiven. Of eigenlijk, Beate legt alles vast met haar camera en ik ben figurant. Eigenlijk voelt het een beetje als kerst vieren maar dan met een wildvreemde (maar gezellige) familie. We kletsen, lachen en gaan met een heerlijke gevulde buik een paar uur later weer terug naar ons huisje. Het is volgens mij algemeen dat Beate tijdens het fotograferen zo enthousiast is dat ze soms even de omgeving vergeet. Zo vergeet ze deze keer de houtkachel die lekker brandt. Beate staat net iets te dicht bij het vuur, dus komt ze met een verbrande jurk (gelukkig lachend) terug bij het huisje. Het verbaast me niet eens meer.
Na het eten maken we nog een heerlijke fietstocht langs en strand, kijken we samen foute Nederlandse films op de heerlijke bank en vallen we in slaap in de fijne kamer met uitzicht op de schapen. Met ze op de foto gaan is overigens niet te doen. We hadden van alles in gedachten: een beetje een Heidi in de bergen gevoel, je kent het misschien wel. Gezellig hurkend naast een schaap in het weitje. Maar nee, de beestjes dachten daar anders over. We hebben geloof ik nog nooit schapen zo hard zien rennen.
De laatste dag op het Zeeuwse land is helaas alweer aangebroken. De zon staat hoog aan de hemel te schijnen en we genieten van ons laatste ontbijtje buiten op ons terras. Beate eet een smoothie met muesli en ik een wit broodje met paté. Door de bevriende familie worden we door elkaar gehaald doordat we zo elkaar op elkaar lijken, maar van binnen zijn we echt anders, vooral als het om onze eetgewoontes gaat.
Beate gaat nog een aantal laatste foto’s maken en samen met Sacha nemen we nog een kijkje in het tweepersoonshuisje. We sluiten de dag af met een heerlijke fietstocht langs de Zeeuwse kust en eten wat lekkers aan het strand. Langzaam zien we de zee verdwijnen als we het duin af fietsen richting Veldzicht. ‘Dag zee’ hoor ik Beate mompelen. Een traditie die ze van kleins af aan voortzet. We nemen afscheid van Roger en Sacha en beloven ze dat we zeker terugkomen op deze fijne plek.
Fotografie: Beetjehome. Tekst: Rachel Vieth
