Gluren bij de buren: thuis bij Angela van Atelier 207

Enthousiast springt een hond tegen me op wanneer de deur openzwaait. We zijn thuis bij Angela. Samen met haar man Mika en (zoals ze zelf zegt) knotsgekke en superlieve hond Pip woont ze in het Gelderse Apeldoorn. 

Een aantal jaar geleden kochten Angela en Mika een oud huis in Apeldoorn, dat nog aardig veel klusuren nodig had.

 “We waren al een tijdje aan het rondneuzen op Funda en toen we op een heerlijk terras in Lucca, Italië, zaten kwam deze rakker voorbij. Het was liefde op het eerste gezicht: een ontzettend schattig huis met authentieke details. Bij de eerste bezichtiging werd de liefde bevestigd maar zagen we ook dat er ontzettend veel moest gebeuren. De goot hing door en je keek vanuit de slaapkamers naar buiten. Over of we die uitdaging, een flinke periode van volop klussen, aan wilden gaan, was geen twijfel. Dat zagen we helemaal zitten. We hebben er tot op de dag van vandaag dan ook geen moment spijt van.”

 Wanneer ik rondloop vallen me de combinaties van kleuren en materialen me meteen op. Het contrast in de ruimtes zorgt voor veel spanning en sfeer. 

 “Op interieurvlak doen wat we wat leuk vinden én combineren we er lekker op los. We bewandelen zeker niet één specifiek pad als het gaat om styling, dat is niks voor ons. Het huis heeft een redelijk strak canvas met volop knipogen naar het verleden en tig van stijlen.”

Als ik Angela vraag naar die knipogen naar het verleden, heeft ze daar wel een voorbeeld van.

“Er staan verschillende voorwerpen in het huis die voor ons van betekenis zijn. Zo hangt er op het toilet beneden een tekening gemaakt door mijn opa en staat er in de stalen kast in de voorkamer een kappersprijs van Mika zijn opa. Een eerbetoon aan twee mannen met een enorme passie voor hun vak en hobby. Daarnaast zijn we ook dol op onze Marktplaats-vondsten. Zo tikten we een jaar of twee geleden een tafeltje op de kop bij een meneer in Gorssel. Hij leed aan ALS en had onlangs een nieuwe woning laten bouwen geheel aangepast op zijn toekomst. We kregen een rondleiding door het huis én hoorden het verhaal aan achter het tafeltje. Hij hield van reizen en had het ooit over laten komen na een verre reis, ik geloof vanuit Indonesië. Je begrijpt: dit tafeltje doen we nooit meer weg.”

 

Angela werkt vier dagen in de week als commercieel manager voor een groot bouwbedrijf, maar sinds begin dit jaar is ze haar eigen interieurstudio ATELIER207 gestart. 

Ik ben echt een ochtendmens. Vroeg opstaan, sporten, ontbijten en dan lekker aan de slag gaan vind ik heerlijk.. Zowel op werkdagen als in de vakantie ben ik vroeg uit de veren, het geeft mij het gevoel dat ik alles uit een dag haal. Sinds anderhalfjaar zijn de maandag tot en met donderdag vooral gevuld met Teams-meetings. Ik breng daar wel een bepaalde structuur in aan door elke ochtend een halfuur vrij te houden om te sporten en tussen de middag altijd een halfuur te blokken om lekker met onze hond Pip te wandelen. Die momenten heb ik echt nodig om vervolgens weer lekker aan de slag te kunnen. Op vrijdag ziet mijn agenda er heel anders uit, dan neem ik alle tijd om nieuwe plannen te smeden en tussen de middag eens gezellig buiten de deur te lunchen.”

 Ik ben natuurlijk, vooral na het zien van haar eigen huis, ontzettend benieuwd welk gevoel ze mensen mee wil geven met haar interieuradviezen.

“Een interieur moet je omarmen, eigen zijn en je blij maken. Dat probeer ik te bewerkstelligen door af en toe een tikkeltje eigenwijs te zijn in kleur- en materiaalgebruik en de keuze voor meubels. Ik krijg dan ook regelmatig de opmerking: ‘Dat had ik nou nooit met elkaar durven combineren maar toch is het gaaf’. Dat is de bedoeling, met een beetje durf de eigenheid van een huis en zijn bewoners opzoeken. Daarnaast ben ik er écht van overtuigd dat een interieur nooit af is. Het beweegt mee met je leven. Een goede basis is belangrijk maar ik wil mensen ook echt meegeven: voeg af en toe eens een paar andere accessoires toe of geef die ene muur nou gewoon een ander kleurtje. Durf en doe.”

 

Fotografie: Beetjehome. Tekst: Rachel Vieth